Leven met pijn en toch vooruitgaan

Vijf jaar geleden onderging mijn leven een complete transformatie. Ik ging van een leven vol reizen, buiten zijn en extreem actief leven, naar bedlegerig zijn en terug in het huis van mijn ouders in mijn geboorteplaats, waar ik twintig jaar eerder was vertrokken.

Na een auto-ongeluk begon ik langzaam gevoel in mijn linkerbeen te verliezen. De zenuwpijn die in de maanden daarna volgde, was ondraaglijk, dag en nacht, bij elke beweging, zelfs in mijn slaap. Lopen werd bijna onmogelijk. Werken was zwaar. Ik voelde me constant uitgeput.

Ik probeerde alles: behandelingen, therapieën, medicijnen. Maar niets hielp echt. Elke keer dat ik tegenover een arts zat, voelde ik me niet gehoord. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten met wat pijnstillers of een doorverwijzing. Mijn verhaal kwam gewoon nooit echt binnen.

Dat gevoel, alsof je door een vreemde stad loopt waar je de taal niet spreekt, herken je misschien ook. Je probeert je pijn uit te leggen, maar niemand lijkt het te begrijpen. Steeds weer hoorde ik hetzelfde: “Je moet er maar mee leren leven.” Maar diep vanbinnen wist ik dat er iets anders aan de hand was.

Ik begon me terug te trekken. Angst, verdriet en uitputting namen de overhand. Sommige dagen kwam ik mijn bed niet eens uit. Mijn lichaam gaf het gewoon op.

Toch bleef ik vechten om mijn verhaal gehoord te krijgen. Na anderhalf jaar kwam eindelijk de echte diagnose: zenuwschade en gescheurde banden in mijn linkerbeen, plus een verbrijzelde onderrug. Wat ik voelde was dus écht.

Een complexe operatie volgde, met anderhalf jaar revalidatie. Ik kon weer lopen, maar de pijn bleef.

En toen gebeurde er iets.
Ik besloot te stoppen met vechten. In plaats van te wachten tot de pijn zou verdwijnen, begon ik te leren hoe ik ermee kon leven. Ik maakte kleine wandelingen. Ik deed ontspanningsoefeningen. Ik begon mijn pijn dagelijks bij te houden en zag patronen: wat me uitputte, wat me juist ruimte gaf. Voor het eerst voelde ik weer enige controle over mijn lichaam.

Langzaam begon er iets te veranderen. Mijn slaap verbeterde. Mijn energie kwam terug. De pijn was er nog steeds, maar overweldigde me niet langer. Ik besefte dat mijn lichaam en geest sterker waren dan ik ooit had geloofd.

Vandaag leef ik nog steeds met pijn. Maar ik reis weer. Ik werk weer. Ik ben zoveel mogelijk buiten. Niet omdat alles is opgelost, maar omdat ik heb geleerd te leven mét pijn, in plaats van ertegen.

Die hele reis werd het begin van Audiri.
Samen met een team van zorgprofessionals, ingenieurs en onderzoekers bouwde ik wat ik zelf nooit had gekregen: een platform dat mensen met pijn helpt hun verhaal helder te communiceren met zorgverleners, hun pijn dag na dag beter te managen, en zich eindelijk écht begrepen en gehoord te voelen.